Voor kinderen met een beperking en hun ouders is het altijd moeilijk geweest om geschikt onderwijs te vinden. Enkele jaren geleden ging het M-decreet in voege waarbij werd bepaald dat de hoogste prioriteit was om het kind in kwestie toch te kunnen laten meedraaien in het gewone onderwijs, inclusief onderwijs genaamd. Hierbij gaat het kind dus naar een gewone school waar hij weliswaar een traject op maat krijgt. Nu het M-decreet gaat verdwijnen komt dit natuurlijk allemaal op de helling te staan. In het artikel komen twee gezinnen aan het woord: een gezin pro inclusief onderwijs en een gezin contra inclusief onderwijs.
De ouders van Marie vinden het geen probleem dat hun dochter naar het buitengewoon onderwijs gaat. Want, zo zeggen ze, het zijn enkel de rooskleurige inclusieverhalen die je leest in de media. De druk om je kind met een beperking naar een normale school te laten gaan is enorm groot. Je kind naar het buitengewoon onderwijs sturen staat gelijk aan het in een hokje duwen zeggen zij. De ouders van Thieu staan dan weer aan de andere kant. Thieu heeft een motorische beperking waardoor hij ook is gestart in het buitengewoon onderwijs. Doordat hij echter geen mentale achterstand heeft kon hij hier moeilijk aarden. Zijn ouders zagen het M-decreet dan ook als een godsgeschenk. Sinds Thieu op een gewone school les volgt gaat zijn ontwikkeling veel beter. Na het lezen van dit artikel blijf ik met een gewrongen gevoel achter. Het is alsof je voor inclusie en tegen buitengewoon onderwijs moet zijn (of andersom). Naar mijn idee kunnen de twee perfect samen gaan en is daar zelfs geen M-decreet voor nodig. Er zou gewoon moeten gekeken worden naar de noden van het kind. Sommige kindeen zullen beter hun weg vinden in het gewone onderwijs dan in het buitengewoon onderwijs. Het is aan de ouders, het lerarenteam en het kind zelf om te bepalen welke onderwijsvorm voor dat specifiek kind het best zal renderen. Daarnaast moet men ten allen tijde in de mogelijkheid zijn om toch de omgekeerde beweging te maken. Zeker de eerste maanden zou ik zien als een "testcase." In ieder geval, van hokjesdenken moet er worden afgestapt. Het probleem is natuurlijk dat sommige beperkingen zeer specifiek zijn.. Dat vraagt voor een gewone school extra inspanningen. Ik vrees dan ook dat de discussie over hoe we deze kinderen zich ten volle kunnen laten ontplooiien nog niet ten einde is. Het originele artikel kan je HIER raadplegen.
1 Reactie
Nele
1/9/2020 02:15:04 pm
Hoi Lars
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
|